سفارش تبلیغ
صبا ویژن

درمان الگوی ریزش موی زنان

مورفین و هیدرومورفون

حدود یک سوم زنان ریزش مو (آلوپسی) را در زمانی در طول زندگی شان تجربه می کنند. در میان زنانی که در دوران پس از یائسگی هستند، حدود دو سوم از کم پشت شدن مو یا کچلی سکه ای رنج می برند. معمولا تاثیر ریزش مو روی زنان بیشتر از تاثیر آن روی مردان است، دلیل این امر این است که ریزش مو از نظر اجتماعی برای زنان خیلی پذیرفته شده نیست. آلوپسی می تواند به شدت روی سلامت احساسی زنان و کیفیت زندگی شان تاثیر بگذارد.

اصلی ترین نوع ریزش موی زنان مشابه مردان است که به آن آلوپسی آندروژنیک یا ریزش مو با الگوی زنانه (مردانه) می گویند. معمولا در مردان ریزش مو از بالای شقیقه ها شروع می شود و خط موی عقب رونده سرانجام یک شکل "M" مانند را تشکیل می دهد. موهای قسمت بالایی سر هم دچار کم پشتی می شوند و معمولا این ریزش مو تا جایی پیشرفت می کند که فرد دچار طاسی می شود. در زنان، آلوپسی آندروژنیک با کم پشت شدن تدریجی در یک قسمت شروع می شود، و سرانجام با ریزشی که از قسمت بالای سر منتشر می شود همراه است. خط رویش مو در زنان به ندرت عقب می رود و احتمال کچل شدن زنان خیلی کم است.

دلایل زیادی برای ریزش مو در زنان وجود دارد از جمله بیماری، داروها و استرس فیزیکی یا احساسی. اگر متوجه ریزش غیر معمول موها شدید حتما به پزشک یا متخصص پوست و مو مراجعه کنید تا پزشک علت آن را تشخیص دهد و درمان مناسبی را تعیین کند. از پزشک بپرسید که اگر دلیل ریزش مو مشکلات احساسی است به ارجاع به متخصص مربوطه نیازی هست یا نه. ریزش مو در زنان می تواند خیلی پریشان کننده باشد اما در سال های اخیر در راه های مقابله با این اختلال پیشرفت زیادی حاصل شده است.

 الگوی ریزش مو در زنان

متخصصان از طبقه بندی لودویگ (Ludwig) برای توصیف الگوی ریزش موی زنان استفاده می کنند.

  • نوع 1 کم پشت شدن جزئی مو را نشان می دهد که می تواند با کمک تکنیک های اصلاح مو پوشانده شود.
  • نوع 2 کاهش حجم و پهن شدن چشمگیر خط میانی را نشان می دهد.
  • نوع 3 کم پشت شدن منتشر شونده را نشان می دهد که از قسمت فرق سر کاملا قابل تشخیص است.

آلوپسی آندروژنیک چیست؟

تقریبا تمام زنان سرانجام تا حدی الگوی ریزش مو را تجربه می کنند. این ریزش مو می تواند در هر زمانی پس از شروع بلوغ آغاز شود، اما معمولا اولین بار نزدیک یائسگی، زمانی که ریزش مو افزایش یافته، متوجه آن می شوند. خطر ریزش مو با افزایش سن بالا می رود و خطر آن برای زنانی که سابقه خانوادگی در ریزش مو دارند بیشتر است.

همان طور که از نام آلوپسی آندروژنیک پیداست، این اختلال شامل فعالیت هورمونی به نام آندروژن است که برای رشد عادی اندام های جنسی مردان ضروری است و نقش های مهم دیگری (همچون تمایل جنسی و تنظیم رشد مو) را در هر دو جنس ایفا می کند. آلوپسی آندروژنیک می تواند ارثی باشد و شامل چندین ژن گوناگون است. این عارضه همچنین می تواند ناشی از اختلالات اندوکرین (همچون تولید بیش از حد آندروژن یا وجود تومور ترشح کننده آندروژن در تخمدان، غده هیپوفیز یا غدد آدرنال) باشد. در هر یک از این موارد، آلوپسی با افزایش فعالیت آندروژن در ارتباط است. اما برخلاف آلوپسی آندروژنیک در مردان، در زنان تعیین نقش آندروژن دشوارتر است. در مواردی که یک تومور ترشح کننده آندروژن دخیل است باید سطح آندروژن در زنان با الگوی ریزش موی زنانه اندازه گیری شود.

در هر دو جنس، ریزش موی ناشی از آلوپسی آندروژنیک به علت کوتاه شدن ژنتیکی دوره آناژن رخ می دهد. آناژن یکی از مراحل رشد مو است. ریزش مو می تواند ناشی از طولانی شدن فاصله بین ریزش مو و شروع مرحله آناژن جدید باشد. این به این معناست که بعد از این که مو در چرخه عادی رشد ریخت، شروع دوباره رشد مو زمان زیادی طول می کشد. فولیکول مو هم تغییر می کند، کوچک می شود و سبب تولید ساقه های کوتاه تر و کم پشت تر مو می شود، به این پروسه کوچک شدن فولیکول می گویند. در نتیجه موهای ضخیم تر، رنگدانه دار که عمر طولانی دارند جای خود را به موهای کوتاه تر، نازک تر و بدون رنگدانه به نام پرز "vellus" می دهند.

چرخه زندگی مو

هر مو از یک فولیکول به وجود می آید. فولیکول همچون یک کیسه باریک در پوست است و سه مرحله رشد دارد.

  • آناژن (A) مرحله رشد فعال است که 2 تا 7 سال طول می کشد.
  • کاتاژن (B) مرحله تحول مو است که حدود 2 هفته طول می کشد. در طول این مرحله ساقه مو به سمت بالا در راستای سطح پوست حرکت می کند و درمال پاپیلا (ساختاری که سلول هایی که به رشد مو کمک می کنند را تغذیه می کند) شروع به جدا شدن از فولیکول می کند.
  • تلوژن (C) مرحله استراحت است، که حدود 3 ماه طول می کشد و طی آن ساقه مو می افتد.

پزشک با بررسی تاریخچه سلامت بیمار و معاینه فرق سر، الگوی ریزش موی زنانه را تشخیص می دهد. پزشک الگوی ریزش مو را مشاهده می کند، علائم التهاب یا عفونت را بررسی می کند و انجام آزمایش خون را پیشنهاد می دهد تا در صورت وجود سایر دلایل ممکن برای ریزش مو، آن ها را تشخیص دهد. دلایل ممکن برای ریزش مو شامل پر کاری تیروئید، کم کاری تیروئید و کمبود آهن هستند. حتی اگر علائمی از فعالیت زیاد از حد آندروژن وجود داشته باشد (همچون نامنظمی قاعدگی، آکنه و رشد ناخواسته مو)، ارزیابی هورمونی معمولا لازم نیست.

 درمان ریزش مو در زنان

داروها رایج ترین درمان ریزش مو در زنان هستند. داروها شامل این مواردند:

 آنتی آندروژن

آندروژن شامل تستوسترون و سایر هورمون های مردانه است و می تواند باعث تسریع ریزش مو در زنان شود. برخی از زنانی که به داروی ماینوکسیدیل پاسخ نمی دهند می توانند برای درمان آلوپسی آندروژنیک از داروی آنتی آندروژنی به نام اسپیرونولاکتون (آلداکتون) استفاده کنند. این دارو می تواند برای زنانی که دچار سندرم تخمدان پلی کیستیک (PCOS) هستند موثر باشد زیرا این افراد آندروژن اضافی تولید می کنند.

پزشکان اغلب قرص اسپیرونولاکتون را همراه با داروی ضدبارداری خوراکی برای زنانی که در سنین باروری هستند تجویز می کنند. (زنانی که داروهای آنتی آندروژن استفاده می کنند نباید باردار شوند زیرا این داروها می توانند سبب ایجاد ناهنجاری های تناسلی در جنین پسر شوند). عوارض جانبی ممکن این داروها شامل افزایش وزن، از دست دادن میل جنسی، افسردگی و خستگی مفرط هستند.

اسپیرونولاکتون چگونه عمل می کند؟

این دارو به عنوان یک آنتاگونیست آندروژن، برای مسدود کردن گیرنده های آندروژن و تولید آندروژن تخمدانی در بدن طراحی شده است.

آندروژن ها که شایع ترین آنها تستوسترون می باشد،هورمون های طبیعی هستند که رشد ویژگی های مردانه از جمله موی سر، موی صورت و موی بدن را کنترل می کند. به طور خلاصه، اسپیرونولاکتون با دی هیدروتستوسترون بالا (DHT) و سطح تستوسترون مبارزه می کند که می تواند منجر به کم پشتی مو یا ریزش مو شود.

مکمل آهن

کمبود آهن می تواند از دلایل ریزش مو در برخی از زنان باشد. اگر گیاهخوار هستید، سابقه کم خونی دارید یا در دوران قاعدگی خونریزی شدید دارید، ممکن است پزشک سطح آهن خون را بررسی کند. اگر دچار کمبود آهن هستید ممکن است نیاز به مصرف مکمل باشد و این امر می تواند باعث توقف ریزش موهای شما شود. اما اگر سطح آهن شما عادی است، مصرف اضافی آهن می تواند سبب بروز عوارض جانبی ای (همچون معده درد و یبوست) شود.

 ماینوکسیدیل

این دارو در ابتدا به عنوان درمانی برای فشار خون بالا معرفی شد، اما افرادی که آن را مصرف کرده بودند متوجه شدند که در جاهایی که موهایشان را از دست داده بودند، موهای جدید رشد کرده است. تحقیقات تایید کردند که اگر ماینوکسیدیل به طور مستقیم روی پوست سر استعمال شود می تواند رشد موها را تحریک کند. در نتیجه این مطالعات، FDA مصرف ماینوکسیدیل 2% را بدون نیاز به تجویز برای درمان ریزش مو در زنان تایید کرد. از آن زمان یک محلول 5% نیز در دسترس قرار گرفت تا زمانی که به محلول قوی تری برای ریزش موی زنان نیاز باشد.

باید بدانید که ماینوکسیدیل دارویی نیست که معجزه کند. اگر چه این دارو می تواند تا حدی سبب تحریک رشد مو در برخی از زنان (نه تمام آن ها) شود، اما نمی تواند کل موهای ریخته شده را ترمیم کند. این دارو تاثیر فوری روی ریزش مو ندارد. تا زمانی که حداقل دارو را برای دو ماه مصرف نکرده باشید نمی توانید نتیجه ای ببینید. تاثیرات اغلب بعد از 4 ماه به اوج می رسند، که البته ممکن است بیشتر هم طول بکشد، پس روی یک دوره 6 تا 12 ماهه برنامه ریزی کنید. اگر ماینوکسیدیل برای شما عمل می کند باید مصرف آن را ادامه دهید تا نتایج را حفظ کنید. اگر مصرف آن را متوقف کنید دوباره ریزش موی شما آغاز می شود.

 چگونه ماینوکسیدیل را مصرف کنید

مطمئن شوید که موها و فرق سرتان خشک هستند. از پمپ اسپری یا قطره چکانی استفاده کنید که همراه با این دارو در اختیار شما قرار داده شده است. این دارو را دوبار در روز روی قسمت هایی که کم پشت شده اند استعمال کنید. به آرامی آن را با انگشتان تان روی فرق سر ماساژ دهید تا به فولیکول مو برسد. سپس اجازه دهید موهایتان خشک شوند، دستان تان را بشویید و اگر محلول به پیشانی و صورت تان رسیده آن ها را نیز بشویید. حداقل تا 4 ساعت بعد، از شامپو استفاده نکنید.

برخی از زنان اظهار کرده اند که ماینوکسیدیل رسوباتی از خود به جا می گذارد که خشک می شوند و باعث سوزش فرق سر می شوند. این سوزش که به آن درماتیت تماسی  می گویند ناشی از خود ماینوکسیدیل نیست بلکه الکلی که در این محلول وجود دارد و باعث تسهیل خشک شدن می شود سبب بروز این سوزش می شود.

 عوارض جانبی و نگرانی ها

ماینوکسیدیل بی خطر است اما این دارو می تواند علاوه بر سوزش پوستی ناشی از الکل، عوارض جانبی ناخوشایند دیگری هم داشته باشد. برخی اوقات موی جدید از نظر جنس و رنگ با موهای اطراف متفاوت است. یکی دیگر از خطرات این دارو، هایپرتریکوز است. هایپرتریکوز شامل رشد اضافی مو در جاهای غلط (همچون گونه ها و پیشانی) است که البته این مشکل اغلب با مصرف محلول های قوی تر از 5% رخ می دهد.

 پیوند مو

پیوند مو پروسه ای است که از دهه 1950 در ایالات متحده آمریکا برای درمان آلوپسی آندروژنیک مورد استفاده قرار گرفت. این پروسه شامل برداشتن یک نوار مو از قسمت عقب فرق سر و استفاده از آن برای پر کردن نقاط دچار طاسی است. امروزه 90% از جراحان پیوند مو از تکنیکی به نام پیوند واحد فولیکولی (Follicular unit transplantation) استفاده می کنند که در اواسط دهه 1990 معرفی شد.

طی این پروسه، جراح یک نوار باریک مو از فرق سر بر می دارد و آن را به صدها پیوند کوچک تقسیم می کند که هر کدام شامل تنها چند مو است. هر یک از این پیوندها در شکاف های فرق سر که توسط سوزن یا تیغ ایجاد شده اند، در قسمت هایی که موها دچار ریزش شده اند قرار می گیرند. در این روش، موها در دسته های کوچک که شامل 1 تا 4 فولیکول هستند (و به آن ها واحد فولیکولی می گویند) به طور طبیعی رشد می کنند.

منبع: health.harvard.edu